Diampihi
Nang Bakisah: Amang Isap
Samantang! Kaya itu pang jar urang banyak manyambati Tole nang bagawi di Kantur Pambakal Kampung Sawa. Mun wayah Pambakal Ratih, Amang Busu lawang Amang Ciput kada turun ka kantur pambakal, labar lakun Tole tu ampun kantur. Napa haja, siapa haja nang baurusan inya tu pang nang ma aturnya.
Haratnya pulang, Tole nang awaknya ganal tu sabujurnya sasuruhan pambakal haja. Kalu pang inya tu pagawai pamarintah nang digawiakan di situ ya kada jua. Tagal inya ni bujur bisa baurusan. Lalui urang kampung banyak nang baharap lawan inya.
“Kaya ini pang lantaran bubuhan kita ni asing-asingnya bausaha, lalui kadada nang mangganii pambakal di kantur disa,” jar Anang Aspal pina manggarunum urusannya kada tuntung lagi.
“Napa As, pina gagarunuman. Tole pulang kah..,” jar Nanang Abay di warung Nanang Akin.
“Siapa lagi mun kada si Tole,” jar Aspal pina masam.
“Kenapa pulang Tole?” jar Anang Tupai.
“Ini lah..itu lah…mahadang pambakal datang lah. Ujung-ujungnya minta duit jua. Mauk aku lakun nang dikulilingakannya,” jar Aspal.
“Ha ha ha..ta pintar Tole sakalinya pada ikam As lah. Padahal jar Abah ku, inya tu diupah pambakal sagan malancarakan kaparluan urang kampung haja,” jar Anang Tupai nang umpat jua dudukan di warung.
“Mun ada pambakal atawa abah ikam, bujur aja kaya itu. Tagal mun inya saurangan nang ada di kantur, bah lakun inya tu pang ampun kampung ni,” jar Aspal pina sangkal.
“Pa bila garang Pambakal lawan amang nang ba dua tu datangan..,” jar Utuh Kumandrah.
“Jar abah sakira saminggu pang mantukannya. Ini sudah lima hari, jadi dua hari lagi datangan bubuhan tuhaan tu,” jar Anang Tupai sambil manalan gaguduh panas-panas.
“Bah dah, dua hari lagi lah. Sama ai karamput, ampun ku paling lawas isuk tuntung. Mun kada tuntung jua, lucung am,” jar Aspal.
“Mun kaya itu nasib ikam tu As ai. Sabar rai inya ikam nang parlu banar pang lawan Tole hik…hik..hik…,” jar Utuh Kumandrah.
Isuk harinya, bubuhan Utuh Kumandrah sapakawanan basinghaja singgah ka Kantur Pambakal. Bujur aja Tole aja nang ada di kantur.
“Wuiiii tumben bener pada mampir ke sini. Ada nang bisa saya tulungi kah?” jar Tole ba bahasa hambur kaut.
“Kadada, kami handak singgah banar rai. Sambil ba takun handak baulah kartu kaluarga,” jar Anang Tupai.
“Wah gampang itu mas ai. Pokoknya kalau lawan saya semua beres,” sahut Tola.
“Beres kaya apa, jar buhannya ampun Anang Aspal aja kada sing beresan lagi,” jar Utuh Kumandrah maulah ubah muha Tole.
“Wah kalu itu lain mas. Masa nyuruh pakai omangan aja, kan saya juga rokok an,” jar Tole.
“Oooo jadi bujur lah jar urang kampung, mun kadada aku ikam nih ba cari. Mulai isuk ikam kada usah lagi ba gawi di sini,” jar Pambakal ratih nang ba kajutan datang tumatan balakang kantur.
Labar am Tole lanjur haja pina ta ha nyunyung ba diri, mandangar suara Pambakal Ratih.
“Maaf..maaf Pak Pembekal, olon tidak serius ngomongnya. Olon hanya main-main aja, tulung jangan diampihi olon. Kasihani olon, ke mana olon pergi kalu sampiyan berhentikan,”
Tatawaan bubuhannya malihat Tole pina abut banar mandangar diampihi. Rupanya maras jua pambakal, lalu ai kada jadi ma ampihi Tole. “Mun kaya itu, sudah sementara ini ikam cukup babarasih kantur aja. Kaina hanyar bapander ba asa,”.()